Berichtenblad 70/6 

November 2204

Colofon: Het Berichtenblad is een uitgave van het bestuur van de Nederlandse Stichting ‘Het Evangelie in Spanje’  die beoogt de zaak van het Evangelie in Spanje  - in nauw overleg met de Spaanse Evangelische kerken zelf -
vanuit de wijde kring der Nederlandse Protestantse kerken naar beste krachten te bevorderen.
Eindredactie:  G.A. Voerman - van Haselen Geerte Bolwerk 25       3511 XA  Utrecht
info@evangelie-in-spanje.nl        website:  www.evangelie-in-spanje.nl
MEDEDELINGEN VAN DE ADMINISTRATIE Vriendelijk verzoeken wij u adreswijzigingen door te geven aan:
postbus 20,  3700 AA Zeist. Voor uw medewerking zeggen wij u hartelijk dank.

BIJDRAGEN
Bijdragen voor ons werk zien wij graag tegemoet op bankrekening 45.67.74.068 of giro 315800 ten name van ‘Het Evangelie in Spanje’ te Zeist.

 Van de redactie…

In dit nummer van het Berichtenblad willen wij U een aantal reeds beloofde zaken voorleggen, en ook iets laten proeven van de actualiteit in de Spaanse samenleving. Allereerst een verslag met impressie van de Synode in Zaragoza, waar de voorzitter vorig jaar Sints verjaardag niet vierde. En een beknopte samenvatting van de theologische uitwerking van het thema van de synode. Dan is er aandacht voor de Islam in Spanje, die daar ook op het scherp van de snede moet manoeuvreren sinds 11 maart, maar wel een plaats heeft en wil houden in de samenleving.
De in maart 2004 aangetreden regering kijkt heel anders tegen religieuze zaken aan, en heeft al enige zeer omstreden beslissingen genomen, die voor de Protestanten in Spanje ook van groot belang zouden kunnen zijn, op den duur. Maar op dit moment wordt er vooral gelezen en bestudeerd. Er is, voor het eerst na lange tijd, wél op hoog niveau contact geweest, maar verder dan de constatering dat alle zaken binnen de wettelijke grenzen zijn geregeld, is er nog niet gekomen. Wel is er kennelijke bereidheid de godsdienst in het algemeen een andere plaats te geven in de maatschappij. Wat er van terecht komt moeten we nog zien.
Wij stellen U weer iemand voor uit de Spaanse kerk: een vrouw van formaat dit keer: Pilar Agraz, directeur van het bekende Oecumenisch Centrum Los Rubios. En daarmee het centrum, zoals het nu reilt en zeilt. Want ze zijn onafscheidelijk. Vervolgens wordt uw aandacht gevraagd voor de Diasporacollecte, en we vertellen iets meer over het zeer geslaagde project Mozes, waarvoor dit jaar gecollecteerd wordt. Het project voor het komende jaar, Jaca, wordt ook even aangestipt. De penningmeester spreekt zijn wijze woorden, en dan is er kort nieuws en een gedicht
.
Impressies van de Synode van Zaragoza  4 Een kerk voor Integratie. 8 Islam in Andalusië. 10 God en de Mammon. 15 Even voorstellen: Pilar Agraz. 17 Diasporacollecte. 21 Van de Penningmeester…. 23 Stoelendans: 27 Nieuwtjes: 28 In Memoriam. 31 Gedicht 32

Impressies van de Synode van Zaragoza, dec. 2003
Inleiding:
In mei 1944 schrijft Dietrich Bonhoeffer ter gelegenheid van de doop van een neefje vanuit zijn gevangenis: “Er zullen weer mensen zijn die zich geroepen weten om het Woord van God zo te spreken, dat de wereld erdoor vernieuwd en getransformeerd wordt. Het zal een nieuwe taal zijn, misschien geheel niet religieus, maar bevrijdend en verlossend als de taal van Christus; de mensen zullen zich erover verbaasd tonen, maar tegelijk zullen ze zich eraan gewonnen geven door de kracht ervan. (…) Tot dat moment zal het doen van christenen verborgen en stilzwijgend zijn, zullen er mensen zijn die bidden, het goede doen en op Gods tijd wachten. Moge jij een van hen zijn en moge eens van jou gezegd worden: “Het pad der rechtvaardigen is als het glanzende morgenlicht, dat steeds helderder straalt tot de volle dag” (Spreuken 4:18).
Een nieuwe geest Deze woorden werden gelezen bij de opening van de 70ste Algemene Synode van de Spaanse Evangelische Kerk (IEE). Diverse keren werd er gaandeweg de beraadslagingen aan herinnerd. Zij weerspiegelden de nieuwe geest die deze kleine protestantse kerk lijkt te inspireren, temidden van alle uitdagingen en zorgen die zij kent. De kerk maakt moeilijke tijden mee. Ondanks de vrijheid die Spanje kent, voelt zij zich ten opzichte van de Rooms-katholieke Kerk nog lang niet gelijkberechtigd. De secularisatie speelt de protestantse gemeenten niet minder dan de andere kerken parten. Een grote zorg zijn de teruglopende financiële middelen. Met name de betaling van de predikantspensioenen kan nauwelijks worden nagekomen, vanwege het onverwacht snel opdrogen van buitenlandse fondsen. De IEE is al jaren op zoek naar haar identiteit in het post-Franco tijdperk; zij zoekt naar een vruchtbaar evenwicht waarbij het steun zoeken in de protestantse erfenis geen belemmering vormt maar juist een bron van vernieuwing en hoop kan betekenen voor het Spanje van de toekomst. Hoe kan de kerk een getuige zijn van Jezus Christus, die niet wegloopt voor haar verantwoordelijkheden, maar middenin de Spaanse samenleving het goede nieuws weet uit te dragen?
De Synode van Zaragoza besloot om zich niet langer blind te staren op de problemen. Er viel voorzichtig een nieuwe toon beluisteren: het is niet de tijd om te jeremiëren, maar het is het van God gegeven moment om te komen tot een nieuwe gehoorzaamheid aan het Evangelie.
Jongeren Verrassend was dat  jongeren in deze gezindheid voorop gingen. Hun aandeel in de synodevergadering was groter dan bij andere gelegenheden. Zij herinnerden de vergadering aan woorden van Franciscaner monniken: ‘Wil iemand de wereld veranderen, laat die eerst zijn manier waarop hij of zij naar die wereld kijkt veranderen.’ Kunnen wij de wereld leren zien met de blik van Christus?
In plaats van zich over te geven aan deprimerende analyses sprak deze synode uit zich te willen ‘laten meenemen door de kracht van de vernieuwing die God bezig is te bewerken in onze eigen gezinnen en gemeenten’. Jongeren mogen er in de kerk niet langer bijhangen als een niet-geïntegreerde groep, maar zijn daarvan een integraal onderdeel. Dat was in Zaragoza ook duidelijk merkbaar.
Een strategie voor zending Sleutelwoorden van de synode waren ‘vernieuwing’ en ‘zending’ (misión). Een van de zaken waarin nader stappen werden gezet was de regeling en versterking van de ambten. Vanuit het Seminarie SEUT in El Escorial wordt hard gewerkt aan vormen van geestelijke toerusting van predikanten, ouderlingen en diakenen. De IEE kent 7 presbyteria, 40 gemeenten, 2400 leden en 25 predikanten, waarvan 3 kandidaten en 5 fraternal workers uit het buitenland. Het is van wezensbelang dat de plaatselijke gemeenten met visie en meer doelmatig pastoraal worden begeleid.
Veel aandacht werd gegeven aan het op de rails zetten van het project ‘En nieuwe toekomst gerichte strategie voor een missionaire kerk’. De kerk heeft kleine kracht en weinig middelen, maar zo leren wij wel terug te vallen op de beloften van het Evangelie. Het is de hoogste tijd om het net aan de andere zijde van het schip uit te werpen. De ‘nieuwe strategie’ wil de gemeenten helpen om op basis van een nieuwe betrokkenheid te komen tot een ‘bevrijdende missionaire taal, die de kerk in al haar geledingen ertoe beweegt om zich actief te onderwerpen aan het Evangelie van de waarheid en de gerechtigheid.’ De locale gemeente moet zich verantwoordelijk weten voor de verkondiging van het Evangelie in haar eigen omgeving, en voor de eigen financiën.
Werken aan integratie Dat de IEE een en ander ook zoekt concreet te maken in de snel veranderende samenleving bleek uit het bezinningsonderwerp, dat hoog op de agenda stond: ‘Een kerk die werkt aan integratie.’ Diverse sprekers lieten hun licht schijnen over de uitdaging van de stroom van migranten waarmee Spanje steeds meer te maken heeft. De IEE mag niet onverschillig blijven voor de moeilijkheden waarmee migranten en asielzoekers te kampen hebben, wanneer zij om wat reden dan ook hun weg zoeken in de Spaanse samenleving. Deze realiteit waarmee christenen in hun straten dagelijks worden geconfronteerd, vraagt om een duurzaam engagement van de kerk. De Duitse fraternal worker Ralph Baudisch (Barcelona) wees op de aandacht die de bijbel geeft aan de vreemdeling: ‘Een kerk die werkt aan integratie, als we dat niet doen, zijn wij het niet waard kerk te heten. Immers God zelf verborg zich in de arme en vreemdeling. In hen treedt hijzelf ons tegemoet en komt hij onze kerk binnen,- of hij blijft buiten staan. Daarom zegt de apostel: Vergeet de herbergzaamheid niet.’ Anderen gaven met cijfers en andere gegevens aan hoezeer het thema ‘integratie’ de agenda van de toekomst hoe dan ook zal bepalen. De kerken hebben een unieke opdracht om, deeluitmakend van een wereldwijd lichaam in Christus, zichtbaar te maken dat het mogelijk is bruggen te bouwen over etnische en sociale  verschillen heen.
Groet De afgevaardigden uit verschillende Europese landen en de Verenigde Staten kregen, volgens een oude gewoonte, de gelegenheid om een groet uit te spreken. Als voorzitter van de stichting Evangelie in Spanje bracht ik, voorafgaande aan de slotviering, de volgende groet over:
Een hartelijke groet vanuit Nederland van ons bestuur. Een speciale groet van onze oud-voorzitter en thans vice-voorzitter, ds. Antonio Voerman. Om gezondheidsredenen is het hem en zijn vrouw onmogelijk hier te zijn. U weet hoezeer zij zich al decennia lang verbonden weten met de IEE. Wat onze stichting betreft: meer dan honderd jaar bestaan er vriendschapsbanden met Spanje. Op veel manieren is daaraan in het verleden inhoud gegeven. Wij zijn nu een nieuwe etappe ingegaan. In overleg  met de Comisión Permanente (het moderamen van de synode) zoeken wij al enige tijd naar een herdefiniëring van onze betrekkingen, teneinde die op het niveau te brengen van de uitdagingen van de 21ste eeuw. Samen proberen wij te komen tot meer kerkelijke en oecumenische relaties op basis van wederkerigheid. De vraag die ons als minderheidskerken – ja, ook de kerken in Nederland moeten leren minderheidskerk te zijn -  bezighoudt, is hoe vandaag kerk te zijn in een geseculariseerd Europa, waar volken en mensen hunkeren naar heelheid en zingeving.


Ik zie tenminste twee terreinen van samenwerking:

Het terrein van de migratie als een item van ingrijpende maatschappelijke betekenis. Met name zouden wij ervaringen kunnen uitwisselen ten aanzien van de integratie van migranten in de (lokale) kerken en het leren kennen en herkennen van migrantenkerken als leden van het lichaam van Christus, zoals die in hun missionaire presentie een uitdaging vormen voor de gevestigde kerken. Het thema van deze synode “Una Iglesia para la Integración” helpt ons wat dat betreft niet weinig om tot nieuwe inzichten te komen.

Het terrein van de ‘zending’ als prioriteit van de kerk. Het is opmerkelijk hoe allerwegen ‘zending’ als ‘misión en Europa’ nieuw op de agenda staat van de kerken en de oecumenische beweging van Europa. Ook de Protestantse Kerk in Nederland, waarmee wij zoeken samen te werken ten aanzien van de relaties met Spanje, wil als gefuseerde kerk op basis van haar missionaire identiteit komen tot nieuwe vormen van zending in eigen land. Daarbij worden in oecumenische zin plannen ontwikkeld met betrekking tot ‘kerkplanting’ en ‘gemeentevorming’. Het zou goed zijn ervaringen op dit terrein met elkaar te delen en juist in dergelijke initiatieven in beide landen de samenwerking met migrantenkerken na te streven.
Het is mij een groot voorrecht om tijdens deze synode-vergadering iets te proeven van de goede voortgang die u maakt om als IEE te komen tot een nieuwe visie op en strategie voor zending. Ik hoop van harte dat wij elkaar de komende jaren van dienst kunnen zijn, gedreven door de Geest van Christus die ook vandaag wegen schrijft door de tijd en ons wijst welke weg wij in gehoorzaamheid en vertrouwen gaan mogen.”

Drs. Wout van Laar
voorzitter Evangelie in Spanje.

Een kerk voor Integratie.
Zo luidde het thema van de Synode van de IEE, gehouden te Zaragoza in december 2003. Ds. van Laar, die deze synode bijwoonde, vermeldt in zijn ‘Impressies’, die u hiervoor hebt kunnen lezen, dat het bovenstaande thema theologisch onderbouwd werd door een referaat van Ds. Ralph Baudisch, Duits predikant bij de IEE in Barcelona.
Gaarne wil ik u de hoofdgedachten van zijn voordracht in dit artikel uiteenzetten, al was het alleen maar, omdat het woord integratie juist in onze dagen ook voor ons, zowel voor ons land als voor onze kerk, het verdient beschouwd te worden in het licht van Gods openbaring.
Uitgangspunt van Ds. Baudisch is diens stelling dat het hele werk van God, de Schepper van hemel en aarde, onder de  noemer van integratie gebracht dient te worden. Etymologisch betekent integratie: renovatie, herstel, heling. (via het Latijnse integer, en intact.) Integreren is het terugbrengen van iets in zijn oude, nog ongeschonden, intacte staat. Is dat niet juist wat God met Zijn schepping doet? Het werk van de kerk is actief meegaan met Gods herstelwerk. Maar het is niet door ons begonnen, het is Gods werk, en wij als kerk maken er deel van uit.
De kerk heeft leden, die tezamen een instituut vormen. Zij is echter niet’ zoals een vereniging, uit op het winnen van leden voor deze instelling. Haar wezen is dat zij bestaat uit mensen die door Gods liefde en genade zijn aangeraakt. Het is de Heilige Geest die mensen integreert tot een gemeenschap, waarin zich realiseren de vergeving van zonden, de vernieuwing van het aardse leven, het uitzicht op het eeuwige leven en de verwachting van een nieuwe hemel en een nieuwe aarde.
Het woord integratie komt als zodanig niet in de bijbel voor. Maar de zaak wel. Dat blijkt uit termen als: groeien, aantrekken, uitnodigen, delen, verzoenen, één worden, opdat overal vrede, verbondenheid en eenheid ontstaan, kortom één lichaam en één geest. De woorden van de profeten schetsen een beeld van het heil dat voor alle volken bestemd is. (Zelfs Jonas, die de inwoners van Nineve liever had uitgesloten, moet toch Gods wil prediken!)
God wil de integratie van allen.
Wij zijn eveneens bij dat werk betrokken. Maar wij zijn niet de eersten, die Gods woord horen en er gehoor aan geven. Wij nemen een plaats in, die door anderen is opengelaten. Zij waren wel uitgenodigd op het feest, maar lieten verstek gaan. Dat moet ons nederig maken. Het gaat om een geschenk van God. en wij moeten ook vooral niet hoogmoedig worden als wij dat geschenk aan anderen mogen doorgeven. Integratie verwezenlijkt zich niet, als wij anderen genadig toestaan om onze rijen te komen versterken.
Laat ons een voorbeeld nemen aan de wijze waarop Jezus integreerde.
Hij maak onderscheid tussen zonde en zondaar, en onthield niemand Gods genade. Hij toonde ook geen vrees voor besmetting of voor gevaar. Ook had Hij een scherp oog voor ieders bizondere noden. In die geest behoren wij de mensen tegemoet te treden, die tot ons komen.
De apostel Paulus schrijft zijn uitgebreide brieven telkens aan de gemeenten als geheel. Over de liefde die nimmermeer vergaat schrijft hij het mooiste in 1 Corinthe 13. Vreemd genoeg is dit in de geschiedenis de laatste vermelding van de gemeente van Corinthe. Kon de bruisende havenstad de uitdaging niet aan? Lag dat aan de verschillende partijen, die de gemeente aldaar kenmerkten? Beseften ze niet dat verscheidenheid juist een kenmerk is van Gods rijkdom, en verloren ze daardoor de eenheid uit het oog?
Er is maar één gemeenschappelijk fundament: God, de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Er is maar één gemeenschappelijk richtsnoer: de liefde.
Er is maar één gemeenschappelijk doeleinde: het koninkrijk Gods.
Slotconclusie
: In ons integrerend handelen hebben wij met Godzelf van doen.    
                                                                                 A.V.


Islam in Andalusië.

Eeuwenlang was er vrijwel geen Moslim in Spanje te vinden: de angst zat er goed in, na de vervolgingen sinds 1492, toen Granada, het laatste bolwerk van de Moslims,  weer in Spaanse handen viel. Voor zover ze er waren, leidden ze een verborgen bestaan. Maar sinds enkele tientallen jaren zijn ze er weer, en nu bovengronds. Zeker een half miljoen, is de schatting. Maar dat betekent niet dat er een half miljoen Moslims is dat het zelfde denkt, in Spanje. Integendeel, de kloof is nog nooit zo groot geweest.
Aan de ene kant zijn er de Moslims die in hun eigen land en eigen cultuur als Moslim zijn grootgebracht. Zij zijn vaak om economische redenen naar Spanje gekomen, en gebleven, waarbij het vasthouden aan het van huis uit vertrouwde de enige vastheid was die ze hadden. Zij zijn, net als in Nederland, voor een deel een stuk fundamentalistischer geworden dan ze in het eigen land zouden zijn geweest. Daar houdt de gelijkenis dan ook op, want er zijn gemiddeld veel minder Moslims in Spanje dan er in Nederland zijn. Dat komt aan de ene kant doordat Spanje voor hen een doorgangsland is: de mensen gaan voor een goed deel verder Europa in, en aan de andere kant, omdat gezinshereniging in Spanje nog maar nauwelijks van de grond komt. Dus heb je niet zoals bij ons een tweede of derde generatie die goed is geïntegreerd, en die voor zijn rechten opkomt. Wie dat wel doen, dat zijn de bekeerde Moslims, van Spaanse afkomst, en meestal met een behoorlijk opleidingsniveau. Zij hangen dan ook een wat verlichtere vorm van Islam aan, vaak het Soefisme, de meer mystieke tak van de Islam.
Beide groepen blinken uit door hun gebrek aan begrip voor de ander. De fundamentalisten vinden de nieuwkomers geen ‘echte’ moslims, de bekeerlingen kijken neer op het culturele en geestelijke (om niet te noemen: maatschappelijke) niveau van hun geloofsgenoten. Er is veel jaloezie en kinnesinne onderling.
Dit is een gemiddeld beeld. In Granada liggen de zaken anders. Daar is een relatief grote islamitische gemeenschap, die veel meer samenhang en onderling
vertrouwen kent. Er staat sinds 10 juli 2003 ook een gloednieuwe moskee, recht tegenover het Alhambra, en deels betaald met Arabisch geld. Het is de zo genoemde Grote Moskee, aan de Plaza San Nicolas in Albaicin, de vroegere Moorse wijk van Granada. Helder wit, en aangenaam van afmetingen. (zie vlg. pagina) Allochtonen zie  je hier echter niet veel. Die kerken eerder in de oudere Al-Taqwa-moskee, waarvan de imam als eerste en lang als enige opkwam voor de rechten van zijn mensen, en bijvoorbeeld eigen grond voor een begraafplaats opeiste. Verder gaan ze naar de Omar moskee, in een van de nieuwe buitenwijken waar veel van de immigranten wonen. Van de 14.000 moslims in Granada (6 % van de bevolking!) is bijna de helft immigrant. Dan heb je 3000 Arabische studenten, en zo’n 5000 bekeerlingen van Spaans bloed. In Granada weten de klassieke moslims heel goed dat ze veel te danken hebben aan de bekeerlingen, die veel aandacht vroegen voor de Islam, en die hun best hebben gedaan de positie van de immigranten te verbeteren. Alleen het feit dat alle aandacht nu naar de ‘Grote Moskee’ gaat zit ze niet lekker. En de naam vinden ze ook een aanfluiting. Maar zeker is dat er in Granada een overkoepelend orgaan mogelijk is gebleken dat alle moslims vertegenwoordigt, de Comunidad de muselmanes, en dat mensen 'Grote' moskee in Granadadie in de problemen zijn geraakt probeert te helpen, en daarnaast ook allerlei activiteiten organiseert op sociaal gebied. Dat is verder in heel Spanje nog niet gelukt, tot ongenoegen van de regering.
Het plan voor de Grote Moskee is ontstaan in 1981, maar het heeft 18 jaar strijd met de autoriteiten gekost voordat het gebouw geopend kon worden. En sindsdien komen de touristen er als vliegen op af, honderden per dag, zegt men, en elke week bekeren zich er wel een paar. Dit is het uitvloeisel van een ware golf aan bekeringen, die eind 1975 op gang kwam in Córdoba, waar een bekeerde Schot, die in Marokko was overgestapt, een kleine groep bekeerlingen om zich heen verzamelde. Het zijn vooral linkse intellectuelen, die zich in het bedompte katholieke klimaat van Franco’s Spanje niet thuis voelden, en die werden aangetrokken door de mystiek van de Islam. Tienduizenden werden getroffen door dit alternatief voor concurrerende Maria’s en verstikkend kapitalisme, voor de steeds meer om zich heen grijpende consumptiedwang, en ze propageren de Islam als het enige antwoord. Al-Andalus is de oude Moorse uitdrukking voor Spanje. Andalusië is dus niet alleen zon, zand en zee, maar ook een plek waar meer gebeurt achter de voordeur dan je zo zou denken.
Er zijn in de fundamentalistische wereld van de Islam ook steeds meer stemmen die roepen dat Al-Andalus toch éigenlijk behoort tot het rijk van de Islam, en opnieuw veroverd dient te worden. Aanslagen, die op deze stellingname de aandacht willen vestigen, zijn zeker niet uitgesloten. Ook al zijn de Moren Spanje binnengekomen als veroveraars, en het land uitgezet als verslagenen. Wie eenmaal de geloofsbelijdenis heeft uitgesproken blijft tot de dood een Moslim, of hij/zij dat wil of niet, en grond, waar de Islam ooit gepredikt is, blijft voor de fundamentalistische Moslim heilige grond, die niet verloren mag gaan. Laten we ook de z.g.n.
convivencia, niet idealiseren als multiculturele samenleving avant la lettre. Hoewel de drie geloofsgemeenschappen – helemaal van elkaar gescheiden – min of meer vreedzaam naast elkaar bestonden, waren er ook steeds weer perioden van scherpe vervolgingen. Al bij de verovering in 710 van Zuid Spanje ging dat gepaard met deportaties, plunderingen en brute moordpartijen. In 730 werd een bisschop levend verbrand, en in de 9de eeuw werden alle christenen op vooraanstaande posten door een emir opeens verwijderd. In 1026 werden er duizenden Christenen gedeporteerd naar Marokko, in 1066 werden er in Granada alleen al 3000 Joden afgeslacht, en het was niet voor niets dat de grote Maimonides in 1148 met zijn familie naar Egypte vluchtte, om gedwongen bekering tot de Islam te voorkomen. Overigens ook minder fundamentalistische Moslims werden vervolgd. De beroemde Averroës vluchtte in 1198 uit Córdoba weg. Dus hoewel de periode tussen 710 en 1492 voor de cultuur van Spanje en voor heel Europa van groot belang was, is het zaak er niet al te romantisch over te denken. 
Gaat U naar Granada, bezoek dan niet alleen het Alhambra, de Al-Taqwa en de Grote Moskee… Neem op zondag ook eens de tijd om een bezoek te brengen aan de vriendelijke kerk aan de Callejón del Pretorio 11, ( 958 122 306, waar de predikant Félipe Lobo U ongetwijfeld vriendelijk zal ontvangen! Hij voert zijn kleine en trouwe kudde aan door een stad waar vele verschillende invloeden aan het werk zijn. Blijken van interesse uit Nederland zijn altijd van groot belang.
GVvH.

Financiële hulp voor de Islam.

De PSOE biedt de Moslimgemeenschap hulp bij het verkrijgen van openbare middelen voor deze religie
luidde de kop van een krantenartikel dat op 21-5-2004 verscheen. Die dag had de buitenlandsecretaris van de PSOE, Trinidad Jiménez, gezegd dat hij voornemens was de Moslimgemeenschap bij te staan in het vinden van openbare fondsen, zoals ook bij andere godsdiensten gebeurt. De voorzitter van de Unión de Comunidades Islámicas en España (UCIDE), de heer Riay Tatary was al vroeg bij hem op bezoek geweest met de secretaris van deze organisatie. ‘We geloven dat we een manier moeten vinden die financiering met openbare gelden mogelijk maakt, die de Moslimgemeen-schappen in staat stelt onafhankelijk zijn activiteiten uit te voeren, zoals dat ook met andere soorten geloofs-gemeenschappen bestaat’, zei mijnheer Jiménez. Dat moet worden uitgewerkt in een gemeenschappelijk verdrag tussen de regering en de Raad van Moslimgemeenschappen. Het voordeel van een dergelijke regeling zou zijn dat de Moslimgemeenschappen niet meer afhankelijk zijn van geld uit het buitenland, iets waar, in het licht van de huidige situatie, velen zich ongemakkelijk bij voelen.
De relatie tussen Islam en terrorisme wordt zo al te makkelijk gelegd, en volgens de voorzitter van de UCIDE is de Islam een godsdienst van vrede, en niet van geweld. De Islam is verworteld in de Spaanse samenleving, en stelt de grondwettelijke vrijheid van Godsdienst in Spanje op hoge prijs. De heer Jiménez wilde er alles aan doen dat ook de Moslims hun grondrechten kunnen uitoefenen in Spanje. Daartoe ondersteunt hij een initiatief van de vice-president van de regering, mevr. María Teresa Fernández de la Vega, die dergelijke gemeenschappen wil registreren, om te garanderen dat ze hun rechten kunnen verwezenlijken. Iets dergelijks is op vrijwillige basis trouwens voorzien in de wet van 1992. Overigens wordt er geroepen dat de 22.000 RK parochies dan ook wel eens geregistreerd mogen worden. Dat, met het verleden nog in het achterhoofd, vele Protestantse gemeenschappen, met 350.000 gelovigen en 800.000 belangstellenden, weinig voelen voor een dergelijk register, spreekt vanzelf. Zeker als daarbij nog komt dat de minister van Justitie eigenlijk ‘alle’ preken in zijn land wel zou willen beluisteren, om te weten wat er speelt. Wat dat betreft heeft de aanslag van 11 maart in Spanje grote onrust en achterdocht opgeleverd, die niet zo snel zal worden overwonnen...                                                                    GVvH

God en de Mammon. De regering gaat religieuze activiteiten van Joden, Moslems en Protestanten in Spanje financieren. (Maar niet alle.) Er is intussen al een accoord gesloten met de Islamitische gemeenschappen, dat voorziet in het financieren van activiteiten die verbonden zijn met deze religieuze groepen, en in hun presentie in de media; ook komt er een subsidie voor de bouw van moskeeën, zodat zij die in een garage bijeenkomen uit de marginaliteit kunnen komen, en een dergelijk accoord wordt de Joden en Protestanten via de FEREDE ook voorgelegd door het Ministerie van Justitie. De Minister van Justitie, D. Juan Fernando López Aguilar zegt dat Spanje a-confessioneel is, en dat godsdiensten er geen rangorde hebben. In de accoorden van nov. 1992 is afgesproken godsdienstonderwijzers te subsidiëren, verder het creëren van een eigen plaats in de media, en het voorzien in geestelijke bijstand in ziekenhuizen, leger en veiligheidsdiensten. In de toekomst zullen andere in de samenleving verwortelde godsdiensten, zoals Grieks-Orthodoxen en Boeddhisten, die de laatste jaren ruim voorhanden zijn in Spanje, ook in dergelijke relaties kunnen treden met de Staat.

Voornaamste doel van de Socialisten: zich de religieuze pluraliteit in Spanje bewust te zijn, en te stimuleren dat er vooral in het geval van de Moslims verenigingswerk van de grond komt. Het grootste probleem lijkt voorlopig wie hoeveel krijgt. “Welingelichte kringen” fluisteren dat de Moslims zonder nadere specificatie 30 miljoen euro hebben gevraagd. Het ministerie van Justitie zou een voorstel doen dat het ministerie van Economische zaken dan weer kan bestuderen. Een van de voorstellen is: een bedrag dat proportioneel is met het aantal gelovigen. Je hebt volgens de laatste telling in Spanje 1.000.000 Protestanten, 700.000 Moslims en een paar tienduizenden Joden. De getallen liggen kennelijk niet zo heel erg vast… Op dit moment zou een en ander de positie van de R.K.K. niet beïnvloeden, indien het huidige stelsel tot eind 2005 in tact blijft. Een en ander wordt nog bestudeerd. Maar met het afschaffen van het verplichte godsdienstonderwijs op openbare scholen is men al bezig, en ook de betaling voor godsdienstleraren voor alle grote religies wordt doorgezet... Daartoe is op de begroting voor het jaar 2005 een bedrag van 101 miljoen euro uitgetrokken. Tot nu toe waren er op scholen 3,1 miljoen kinderen die R.K. catechismus kregen op school, terwijl slechts 7.816 Protestanten en 4.800 Moslims hun eigen godsdienstles kregen. Overigens moeten er wel minstens 10 leerlingen vragen om deze lessen, voordat er een leraar wordt aangesteld. Laten we ons echter niet rijk rekenen: Spanje staat terecht bekend om de uitstekende wetten. Maar even bekend staat het om het niet, of slechts ten dele, ten uitvoer brengen daarvan. De wet op de Godsdienstvrijheid is er tot nu toe een fraai voorbeeld van!

Overigens: het merendeel van de Spanjaarden staat achter de regeringsvoorstellen, al vindt 70% eigenlijk dat de kerken hun eigen boontjes moeten doppen, en geen enkele bijdrage van de Staat zouden moeten krijgen. De bisschoppen schijnen echter te hebben opgeroepen tot verzet, hoewel ze met de hand op het hart betogen niets te weten van een brief die oproept tot een grote demonstratie tegen de huidige regering in december.
Op 15 october 2004 werd een commissie in het leven geroepen, de Stichting Pluralisme en Samenleving, die de 3 miljoen euro, die voor de ‘minderheidskerken’ in Spanje op het budget van 2005 is gezet, zal beheren. Nog eens 3 miljoen wordt uitgetrokken om de integratie te bevorderen. De betrokken ministeries en vertegenwoordigers van de betrokken religies mogen allemaal meespreken in het komend gekrakeel over de verdeling.

De FEREDE staat positief tegenover de subsidie, en ziet dit als een eind aan de discriminatie, maar er zijn nog altijd velen die vinden dat het veel beter zou zijn als geen enkele kerk of religieuze gemeenschap geld van de staat zou krijgen. Hoogstens voor sociale doelen… Een moeilijk punt daarbij is het gestelde in art. II van het Accoord over de Financiën, dat 3 januari 1979 getekend werd tussen de Spaanse Staat en het Vaticaan,  waarin de Spaanse Staat ‘zich ertoe verbindt samen te werken met de Katholieke Kerk in het verwerven van haar gepaste onderhoud.’ Daar zijn intussen miljarden in omgegaan. In 1992 werd een wet van kracht die sociaal werk van de kerken en gemeenschappen die in de FEREDE zijn vertegenwoordigd, subsidiabel zijn. In 1996 kwam Aznar aan de macht, en sindsdien heeft de FEREDE geen peseta gekregen. Hoe het verder gaat?
We zijn net zo nieuwsgierig als U.
                                                                                                                                                GVvH

Even voorstellen: Pilar Agraz (èn Los Rubios)Pilar Agraz, directrice Los Rubios

Pilar Agraz, en niet Pilar Morales, want een getrouwde vrouw behoudt in Spanje haar meisjesnaam, zoals U weet. Vroeger kwam er nog achter ‘de xxx’ hetgeen aangaf dat ze de vrouw (het eigendom) van mijnheer xxx was. Een pittige dame is het, die de Protestantse nederigheid in alle eigenwaarde gestalte geeft. We kennen haar als de directrice van Los Rubios, het Oecumenisch Centrum niet ver van Málaga, en als de weduwe van ds. Carlos Morales, maar wie is ze zelf? Duidelijk een sterke persoonlijkheid, zal iedereen zeggen die met haar te maken krijgt. Ze houdt van mensen en van de kerk, een goede grap stuurt ze graag door per e-mail, hét communicatiekanaal in het grote Spanje, maar even lief een goede gedachte, een diepe geestelijke waarheid. Verder verzamelt ze suikerzakjes! Jawel, ook al lijkt het alsof ze alleen maar leeft ten dienste ván, ze heeft, voor zover de tijd het toelaat, een eigen leven.
Geboren is ze in Barcelona, in 1940, na de Spaanse Burgeroorlog. Die gruwelijke oorlog heeft het land zo verscheurd en vernield, dat daarmee ook de manier waarop men naar het verleden kijkt, schrijft ze, er diepgaand door beïnvloed is. Vader Agraz was agnost en moeder was klassiek rooms maar deed er niet veel aan. Vader nu besliste dat er niet gedoopt werd, want: ‘hij geloofde niet in de priesters’.
Toen ze aan de Openbare school haar ouders aan het hoofd begonnen te zeuren over de eerste communie, herinnerde haar vader zich dat er voor de oorlog een Protestantse school was geweest in de calle Aragón 51, (nu de kerk van Sint Paulus, San Pablo) waar de kinderen konden leren zonder lastig gevallen te worden om hun religie. Natuurlijk was de school intussen gesloten, maar wat wèl open was, bleek de Protestantse kerk. Ze begonnen de diensten te bezoeken, en na verloop van korte tijd besloten Pilars ouders belijdend lid van de kerk te worden, en haar te laten dopen (op advies van ds. Manuel Diaz). Intussen leerde ze verder aan het Lycée Français van Barcelona. Daar had ze geen problemen met de godsdienst, en werd ze niet meer om die reden lastig Los Rubiosgevallen… Ze trouwde met Carlos Morales, die ook lid was van de kerk van San Pablo. Carlos werd predikant in San Sebastián, waar hun drie kinderen geboren werden… en in 1978 verhuisden ze naar Málaga, omdat haar echtgenoot daarheen werd gestuurd als predikant voor de kerk in Málaga en die in Los Rubios.
Daar, in Los Rubios, werd in 1986 het Oecumenisch Centrum geopend. Ds. Voerman was toen als voorzitter van Het Evangelie in Spanje aanwezig! Dit initiatief van ds. Morales werd op alle mogelijke manieren gesteund door zijn vrouw. Ze bemoeide zich in eerste instantie vooral met de huishoudelijke kant van de onderneming: inkopen en het personeel… Helaas stierf, en voor onze begrippen veel te vroeg, in 1991 ds. Carlos Morales, en zijn vrouw werd toen gevraagd de directeursfunctie op zich te nemen. Een uitdaging die ze heeft geaccepteerd, en die haar op de been hield. Het was een bijzonder zware taak – het zomerseizoen begon een paar dagen na de dood van haar echtgenoot – en ze moest leren het Centrum te leiden, ze moest haar schoolkennis van economie en engels ophalen, leren spreken met groepen, internationale ontmoetingen organiseren… Haar man Carlos had een prima weg uitgezet die ze moesten gaan, en op die basis zijn ze, met Gods hulp, verder gegaan, waarbij de practische steun van ds. José Manuel Mochón in Málaga en het vertrouwen van de kerkleiding van grote betekenis waren.
Het Oecumenisch Centrum van Los Rubios is uitgegroeid tot een trefpunt van mensen uit alle delen van de wereld. Het is een bouwsteen gebleken voor de constructie van een wereld die meer betrokken is op Gods woord, een bron van kennis voor velen, ook van kennis over de I.E.E. voor mensen die er geen idee van hadden dat er in Spanje ook Protestanten waren! Kampen zijn er georganiseerd voor kinderen van de Zondagscholen in Andalusië, waarbij kansloze kinderen uit de omgeving werden uitgenodigd, maar ook veel internationale conferenties. Verder bijbelstudiegroepen voor leken, regionale, nationale en internationale oecumenische ontmoetingen, noem maar op. Veel Protestantse groepen buitenlanders aan de Costa del Sol maken gebruik van het Centrum voor hun ontmoetingen en vieringen. Zelfs werden er, met een tussenpoos van drie maanden, vluchtelingen opgevangen. In het ene geval werden in samenwerking met de Málaga-AGOGE (een ONG die zich met vluchtelingenwerk bezig houdt) 34 jonge Afrikanen opgevangen. In het tweede geval was het in samenwerking met de C.E.A.R. (Comisión Española de Ayuda al Refugiado) en ging het om 70 jonge Afrikanen. Intussen worden andere eisen gesteld aan het Centrum. Men wil het in de wintermaanden, wanneer het niet zo druk is met kerkelijke groepen, ook openstellen voor oudere Noord- en WestEuropeanen, die de kou willen ontvluchten.


Werkzaamheden.
Daartoe zijn er recent 10 kamers verbouwd, elk met een dubbel bed. En met nieuw meubilair. In de 10 andere kamers staan stapelbedden, voor groepen jongeren en kinderen. Begin 2004 is een lift ingebouwd, dat was een ingrijpende operatie, omdat een vloer en het dak moesten worden uitgebroken en aangepast, bovendien moest er een ruimte komen voor het motorblok. Ook werd er op de begane grond een kamer verbouwd voor mindervaliden, dus moest de deur verbreed, het toilet aangepast en wat daar verder aan te pas komt. Om te voldoen aan de veiligheidseisen moeten ook nog overal in de slaapzalen, keuken en zitkamers rookmelders worden aangebracht, en aan dat project is men nu bezig. Op zich kan het Centrum zichzelf intussen bedruipen, maar dergelijke grote verbouwingen brengen uitgaven mee, die het nodig maakten om buitenlandse instellingen, en vrienden van Los Rubios, om geld te vragen.

Doelstelling:

Het is, zoals reeds aangestipt, de bedoeling groepen gepensioneerden te kunnen ontvangen, ook in de winter, als het niet zo warm is, en als studenten en jongeren geen vakantie hebben, om zo het Centrum nog meer in staat te doen zijn zelfvoorzienend te wezen.
Dat neemt niet weg dat er nog steeds ruimte is om te werken met immigranten en vluchtelingen, evenals voor het bevorderen van alle mogelijke oecumenische contacten, hetgeen overigens lang niet altijd makkelijk is.
Toch wil het Centrum van Los Rubios allereerst een plaats blijven voor dialoog, waar mensen van goede wil kunnen komen nadenken over en studeren op de problemen waar de moderne samenleving ons voor stelt, zoals: eenzaamheid, intolerantie, oecumene… om samen tot het inzicht te komen dat God er op uitgaat om ons te ontmoeten in de meest behoeftigen van onze samenleving, en dat we Hem / hen niet zonder antwoord moeten laten.

De Spaanse samenleving is in een sneltreinvaart aan het seculariseren. Dat wil zeggen dat dezelfde problemen van ontkerkelijking, die wij kennen, ook in Spanje de mensen overspoelen. Ook al is de IEE een kleine kerk, een haast marginale groep mensen, toch is ze geroepen zout in de pap van de samenleving te zijn. Los Rubios is misschien een zoutvat. 
Omgeving:
Los Rubios ligt in het midden van de Costa del Sol, waar iedere winter talloze mensen uit Noord en West Europa komen zoeken naar een beter klimaat. Vandaar de gedachte voor juist deze groep een tijd van zon, rust en ontspanning te bieden, in een vertrouwde, christelijke omgeving gedurende de maanden dat het in het Noorden koud is. Het weer in de winter is aangenaam: overdag 15 – 20 graden Celsius, dus met een vestje kan men toe. ’s Avonds koelt het af tot 10 – 5 graden, en dan is een jas wel nodig.
Toekomst:
De twee peilers waarop het werk van Los Rubios rust: dienen en getuigen, kunnen op twee verschillende manieren steun bieden:
Doorgaan met hulp en medewerking aan de verschillende activiteiten van de I.E.E., zowel nationaal als regionaal; oecumenische ontmoetingen stimuleren en mogelijk maken; het kampwerk voor kinderen, jongeren en volwassenen in de zomermaanden nog verder uitbouwen.
Het Centrum ter beschikking stellen van organisaties of groepen ouderen, zowel Spaanse als buitenlandse, in winter en voorjaar.
Verder komen er veel jongeren, hetzij om de taal, de streek of de (invloed van de Moren op de) cultuur te leren kennen, hetzij om zichzelf te leren kennen.
Groepen buitenlanders die in de omgeving wonen, maken gebruik van het Centrum voor diensten en vieringen, voor feesten en vergaderingen. 

We mogen nog veel goeds van Los Rubios en Pilar Agraz verwachten voor de toekomst, zo God wil. GVvH

Diasporacollecte.
Net als andere jaren organiseert de Stichting Het Evangelie in Spanje samen met de stichting Silo een Diasporacollecte. Verscheidene gemeenten doen hier aan mee, maar van velen horen wij ook niets. Toch gaat het altijd om duidelijke doelen, die beslist Uw enthousiaste steun verdienen. De opbrengst van de Diaspora collecte 2004 gaat naar het project Mozes in Barcelona (Moisés) waar we al eerder over bericht hebben. Het gaat om de buitenschoolse opvang van probleemkinderen. Echt kinderen in de knel, die geholpen worden met het vinden van een plaatsje in de wereld waarin ze leven, maar ook: in het gezin waar ze deel van uit maken. Sinds het Centrum Moisés open is, is er steeds een ‘volle bezetting’.

Pepi López, die verantwoordelijk is voor de dagelijkse gang van zaken, schrijft ons begin october:…’We werken hier als gekken!
Deze week namen we afscheid van Santi, 3 jaar, want haar moeder werkt nu niet meer, en wil bij het kind blijven. Dat is fantastisch, want in de meeste gevallen heeft de moeder geen interesse in ‘onze’ kinderen.  Verder hebben we hier: Carlos en Sara van 3, Bilas van 4, Anuard van 5,  Daniel van 7, Tamara, Judith, en Marc van 8, Coralito, Jairo, Fran en Daniel van 9 jaar, Ainoa van 10, Jordi en Donna van 11, Henry van 12 en Jessica van 13. Jessica stopt er ook mee, maar ze blijft nog wel meedoen met allerlei activiteiten van het Centrum. Een apart geval is John, die met zijn 15 jaar wel erg oud is voor deze groep, maar zijn moeder heeft veel tijd besteed om de jongen opgenomen te krijgen, omdat hij erg veel risico loopt op problemen die hij niet hanteren kan.
Deze week komen er nog drie kinderen, en dan zitten we weer aan onze maximumcapaciteit.
De afgelopen maanden zijn heel moeilijk geweest, omdat het gaat om kinderen die uit een familieomgeving komen, waar men voor niets en niemand respect heeft – niet voor mensen, en niet voor dingen. De eerste weken braken ze alles wat ze in handen kregen, speelgoed.. noem maar op. Ook de late lunch gooiden ze rustig op de grond. Bovendien waren sommigen erg agressief. Hún manier om de dingen op te lossen was door op de vuist te gaan. Maandenlang werkten we met ze aan de manier waarop je conflicten oplost. We leerden en leren ze (het is nog niet helemaal gelukt) dat de juiste weg om conflicten op te lossen is: er over praten, en nooit geweld.
Iedere keer als we een spel speelden waarbij de ene groep van de andere won, dan werd het moord en doodslag. Echt, de eerste weken was het hier een veldslag.
Op dit moment zien we echt beduidende veranderingen in de kinderen (niet alles wat we zouden willen, maar we zien wel veranderingen): sommigen zijn begonnen met leren lezen, want al geloof je het misschien niet: sommige kinderen van 9 en 10 jaar konden nog niet eens lezen. Ook werken we hard aan het aanleren van hygiëne: sommigen douchen zich alleen in het Centrum, want thuis doen ze dat niet. Luizen vormden en vormen natuurlijk een probleem dat niet uit te vlakken is.
Ons eerste doel is de kinderen te leren respect te hebben voor mensen, en niet agressief te worden als ze een probleem hebben.
De scholen laten ons weten dat ze erg tevreden zijn met het werk dat we doen, want ze zien de kinderen veranderen, en dat geeft ons ook weer moed.
We houden erg veel van de kinderen, en er gaat geen dag voorbij zonder een knuffeltje, en zonder dat we ze laten zien dat ze voor ons belangrijk zijn.
Afgelopen zaterdag deden we mee aan de Protestantse Olympiade.
Ongelofelijk, zoals de kinderen genoten! Als je hun gezicht had gezien als ze een proef aflegden, en ze naar ons keken! Dat wij er waren om ze aan te moedigen, en ze als ze hadden gerend een knuffel te geven, dat was voor hen en voor ons belangrijker dan dat ze wonnen….’


U begrijpt dat uw gebed voor de toegewijde staf en de kinderen van even groot belang is als uw financiële bijdrage, of die van uw gemeente. Vraag nog eens of ze wel collecteren, als u wilt. Wij geven graag alle informatie.
Ook voor het komend jaar is er een project: dat is gelegen in Jaca.
Daar, in het uiterste Noorden van Spanje, op zo’n 30 km van de grens met Frankrijk, ligt aan de route naar Santiago de oude stad Jaca. In Jaca staat een gebouw waarin een kerkgebouw wordt gecombineerd met een soort jeugdherberg. De laatste jaren waren er zo’n 600 overnachtingen per jaar, maar er was achterstallig onderhoud, en de beheerder kon het werk door zijn hoge leeftijd niet meer aan. Nu is er een fris jong predikantenechtpaar gekomen, en er wordt gezaagd en getimmerd dat het een lieve lust is. Voor een uitgebreide beschrijving kunt U terecht op onze website: www.evangelie-in-spanje.nl/jaca.html Kort samengevat komt het er op neer dat de accommodatie grondig verbeterd wordt, en dat men meer wil bieden dan bed en ontbijt: ook pastoraat en een geestelijke atmosfeer waarin mensen de weg naar God en zichzelf terug kunnen vinden. Ook de collecte hiervoor willen we alvast graag aanbevelen.

Van de Penningmeester….

Zoals wij in het vorig berichtenblad schreven, moest de afrekening van de Diaspora 2003 nog ontvangen worden. Dit is inmiddels het geval geweest. Voor het project kon 
632 naar Spanje worden overgemaakt.
Voor 2005 zegden wij € 15.000 toe als bijdrage voor de predikantspensioenen. Niet alle emeritus-predikanten hebben in Spanje een (staats)pensioen. Daarom dragen wij voor deze grote en zware last voor de kerk ons steentje bij. Genoemd bedrag hebben we nog niet bij elkaar. We hopen dat U ons daarbij wilt helpen.
Immers de steun die wij mogen geven is alleen mogelijk door uw steun.

Daarom vragen wij uw aandacht voor bankrekeningnummer 45.67.74.068 of girorekeningnummer 315800, beide ten name van Stichting het Evangelie in Spanje te Zeist.
Voor uw gaven zeggen wij u, mede namens onze broeders en zusters in Spanje, hartelijk dank.

G. B. van Delft
Penningmeester
.

El Faro –  Een teken van hoop.
Wij schreven al over het project Moisés, of Mozes, op zijn Nederlands, maar vanuit dezelfde kerkgemeenschap, of liever: vanuit de predikant die er toen stond, ds. Carmen Sánchez, is al eerder een groot project opgezet, dat zijn weerslag heeft op de gemeenschap: El Faro, de vuurtoren. Als resultaat van 6 jaar werken in de buurt met drugsverslaafden en mensen die anderszins aan de rand van de samenleving bestonden, ontstond eind 1992 El Faro, als ‘departement’ van de Protestantse kerk in Catalonië: de I.E.C., die niet anders is dan het Catalaans sprekend deel van de I.E.E. Maar in 1996 wordt El Faro, Protestants Sociaal Werk, een stichting zonder winstoogmerk, officieel ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en wat dies meer zij. Vanaf dat moment kan er ook officieel met de gemeenteraad van Barcelona, en van het stadsdeel Santa Coloma de Gramenet, worden samengewerkt. Er zijn duidelijke doelstellingen en grenzen, die helder omschreven zijn. Ik citeer:
a) Sociaal welzijn bevorderen in de meest onbeschermde situaties.
b) De meest gepaste hulpmiddelen zoeken voor de noden en behoeften die we bij ieder die hulp zoekt bij de Dienst ontdekken.
c) Over de hele linie de zelfstandigheid van de persoon bevorderen.
d) Informatie verstrekken over de sociale en persoonlijke hulpmiddelen die ieder nodig kan hebben.
e) Het stimuleren tot meedoen van alle mensen uit de stad aan de geboden programma’s.
f) Handelen in urgente risicovolle situaties.

Een staf van professioneel getrainde vrijwilligers als sociale werkers, psychologen, advocaten, predikanten, noem maar op, wordt aangevuld met ander vrijwilligers, tot een totaal van zo’n 60 personen. Het gebed van de kerkelijke gemeente wordt daarbij gezien als een groot goed.

De opvang kent verschillende vormen. Zo is daar een opvangcentrum, in Sta Coloma de Gramenet, waar de richtlijn wordt gevonden in artikel 3 van de rechten van de mens: Ieder menselijk wezen heeft recht op leven, vrijheid en persoonlijke veiligheid. De doelgroep bestaat uit mensen die in een risicovolle sociale situatie verkeren, met practische problemen die urgent moeten worden opgelost, - denk aan drugsverslaafden, werkeloosheid, economische problemen, familieruzies, misdaad, gokverslaving etc. – en daar wordt op ingespeeld met
1) informatie, het wijzen op sociale hulp, en het verkrijgen daarvan;
2) diagnostiek van de situatie, en een werkplan voor ieder persoonlijk;
3) begeleiding, en later het volgen van de persoon in kwestie;
4) aandacht voor de familie, en volgen er van, door bezoek en telefoon;
5) aandacht voor de problematiek van gevangenen en mensen in afkickcentra, door bezoek, telefoon en correspondentie.

Verder is er een Centrum voor opvang en hulp aan immigranten in Rubí, waarbij we onder immigranten asielzoekers en vluchtelingen moeten verstaan. In Barcelona, waar Rubí een voorstad van is, drijft de economie voor een groot deel op de illegalen die worden uitgebuit in een grenzeloze vorm van slavernij. Volgens artikel 13 van de Verklaring van de Rechten van de Mens heeft Ieder persoon recht om zich te verplaatsen en zijn woonplaats te kiezen… Misschien is 13 toch een wat ongelukkig getal, want weinig regeringen beamen dit artikel van harte en in feite. In Rubí spitst de hulp zich als volgt toe: 1) steun. Iedere week verdelen 15 vrijwilligers gedurende 2 uur voedsel dat de Protestantse kerken schenken, en voedsel dat via het Rode Kruis komt van de overschotten van de Europese Unie. Ook kleding wordt uitgedeeld. 2) Rechtsbijstand met behulp van een advocate. 3) Gastenverblijf. Het wordt op naam van de kerk gehuurd, maar de gasten betalen zelf de huur, gas, licht en water, en zorgen voor het schoonhouden en onderhoud. 4) Alfabetiseringscursus, waarin 4 groepen vrijwilligers de mensen Catalaans leren. Dat is de taal die algemeen in Catalonië gesproken wordt, vergelijk met het Fries in Friesland, maar dan veel verder doorgevoerd. 5) Met Kerst wordt er altijd een groot feest gegeven met cadeautjes en wat er verder bij hoort in Spanje.

Dan is er in Santa Coloma de Gramenet een flat voor opvang en reclassering van drugsverslaafden. Onder het motto: Ieder mens wordt vrij en gelijk in waardigheid en rechten geboren, begiftigd met verstand en geweten, en ze moeten elkaar behandelen in een geest van broederschap, (artikel 1 van de  Rechten van de Mens) kunnen hier 5 mensen zelfstandig samen wonen, tot ieder van hen in staat is voor zichzelf te zorgen. De bewoners zijn ouder dan 18 jaar, en zijn alcoholist of drugsverslaafde geweest, hebben het proces van reclassering doorlopen of lopen nog een cursus daarvan binnen het ‘genormaliseerde’ leven, komen uit een afkickcentrum of een gevangenis, en kunnen binnen hun eigen omgeving hun rithme nog niet vinden, of hebben juridische problemen (gehad) en hebben nog strafzaken boven het hoofd hangen.
Het doel is mensen weer op eigen benen en aan het werk krijgen, de familieproblemen aandacht geven, de sociale omgeving versterken, hen leren omgaan met hun gevoelens, geschikte vrijetijdsbesteding leren vinden, het helpen met aanleren van gewoonten, visies en positieve normen en waarden, die een betere gezondheid, en een betere  kwaliteit van leven meebrengen.

Een vacantiehuis, colonias Aiguaviva (levend water) is een volgende pijl op de boog,  want volgens artikel 24 van de Rechten van de Mens heeft Iedereen recht op rust, op vrije tijd. Bedoeld voor kinderen en jongeren in de provincie Barcelona. Ze kunnen dan met andere probleemkinderen eens twee weken leven in normale omstandigheden.

Over het Open Centrum Mozes (Moisés) heeft u al allerlei kunnen lezen, in de Berichtenbladen 68 en 69.

En dan zijn er ook nog Vormingsdagen, die sinds 1999 worden gehouden, en die er zijn voor vrijwilligers, die worden bijgepraat en voorgelicht op allerlei terreinen die met verslavingszorg te maken hebben. Sinds 2001 zijn er in september voorlichtingsdagen voor de jeugd gehouden onder het motto: Een doelpunt tegen drugs. Daar deden zo’n 100 mensen aan mee, en men hoopt van hieruit gerichte activiteiten te kunnen ontwikkelen, die jongeren een andere vrijetijdsbesteding kunnen bieden dan drugs en alcohol.

Als laatste, maar niet minste, activiteit die El Faro (of in het Catalaans: El Far) ontwikkelt, is er een voorlichtingsblad. Want: Iedereen heeft recht op vrijheid van opinie en uitdrukking (daarvan) volgens art. 19 van de Mensenrechtenverklaring. Voorlichting aan alle geïnteresseerden en ook een vorm van evangelisatie maken daar deel van uit. Want de gemeente, die hier achter en aan het begin stond, schaamt zich het Evangelie niet, integendeel, het is voor hen een bron van energie en moed om tegen de verdrukking en machteloosheid in vol te houden!
GVvH
Stoelendans:

David en Cythia Ceballos – als fraternal workers werkzaam in de kerk van Betlem in Barcelona – zijn door familieomstandigheden teruggekeerd naar de V.S.

Nieuwtjes:

De Nederlandse Zendingsraad, waar uw voorzitter directeur van is, en die onze gastheer is bij de vergaderingen, jubileert, en viert dat in Rotterdam met een grootse manifestatie. Intercultureel jubileum NZR: De wereldkerk op een vierkante kilometer. Op zaterdag 13 november viert de Nederlandse Zendingsraad (NZR) zijn 75 jarig jubileum. De plaats van samenkomst is Rotterdam. Ooit vertrokken Nederlandse zendelingen via deze havenstad naar verre en vreemde streken. Op de plek waar zij scheep gingen, wonen vandaag de vreemdelingen zelf. In de wijk Cool was dertig jaar geleden bijna geen christen meer te vinden. Nu bloeien er talrijke kerken en gemeen-schappen van niet-westerse christenen. Zij zijn op zoek naar hun plaats in de Nederlandse samenleving; velen maken zich zorgen over hun identiteit en hun inburgering. Vaak oordelen de samenleving en de politiek negatief over de ontwikkelingen. Ook de ‘witte' kerken weten er moeilijk raad mee.
De NZR ondersteunt de visie van hen die in de veelkleurige aanwezigheid van deze migrantenkerken het aanbreken van een nieuw missionair tijdperk zien. Reden om het 75 jarig jubileum te vieren binnen een vierkante kilometer wereldkerk in onze havenstad, waar toekomstige vormen van kerk en missionaire presentie zichtbaar worden. De wervende aanwezigheid van de nieuwe kerken van het Zuiden daagt uit tot het gaan van nieuwe wegen in zending en oecumene. In een feestelijk programma van viering en bezinning wordt een beeld gegeven van de nieuwe werkelijkheid van kerk in Cool. Naast de plenaire samenkomst in de Scots International Church, zijn er in kerkruimten verspreid over de buurt workshops ter kennismaking met een zevental migrantenkerken. Wie zijn zij eigenlijk en wat willen zij? Wat betekenen zij voor de mensen en welke positieve rol spelen zij in de samenleving? Hoe kunnen gevestigde kerken betekenisvolle contacten aangaan met migrantenkerken in hun wijk? Wat zou dat kunnen bijdragen aan het samenleven in de buurt?
De jubileumbijeenkomst markeert het begin van de Migrantenweek, die van 13-21 november gehouden wordt. Op 14 november om 19.30 uur vindt de Peace Service plaats, eveneens in de Scots International Church, Schiedamse Vest 121. De Nederlandse Zendingsraad is een landelijk platform van overleg en samenwerking van tal van protestantse kerken en missionaire organisaties. Ook de evangelische beweging en migrantenkerken nemen daaraan deel.

October 2004. Uw vice-voorzitter was 50 jaar in dienst van de Heer, en vierde dat op 10-10 met een dienst van dankbaarheid in de Pieterskerk in Utrecht. Natuurlijk was uw bestuur ook vertegenwoordigd, U ziet hier naast de jubilaris v.l.n.r. mevrouw en mijnheer van Delft, en mevrouw en ds. van Laar; de opbrengst van de collecte, die voor de helft naar Het Evangelie in Spanje ging, leverde, samen met de giften voor het jubileum, een mooi bedrag op: er gaat op verzoek van ds. Voerman 958 € naar Spanje, voor het pensioenfonds van de predikanten der I.E.E. die geen officieel pensioen ontvangen. Maar dat bedrag zal nog wel worden afgerond!
 
Spanje. Het aantal (echt)paren zonder kinderen is sinds kort groter dan het aantal mét. En dat met 30.000 echtscheidingen per jaar, waarbij steeds meer paren boven de 50 zijn betrokken… Overigens laat een sociologisch onderzoek ons weten dat de vrouw (in Spanje) vrijheid en respect zoekt bij haar partner (machísmo is helemaal uit!) en dat de man bij zijn partner een complement van zichzelf zoekt, zijn andere helft. (Zou het hier anders zijn?) Beide partners geven hoog op van trouw. Of ze daar een zelfde definitie van geven wordt niet vermeld.

Onder jongeren wordt intussen steeds meer wiet gerookt, en minder sigaretten. Er zijn ook meer ongewenste zwangerschappen, maar of er enig oorzakelijk verband is, is niet aangetoond.

De Theologische Faculteit van de Universiteit van Göttingen, het SEUT, en het Universitair Instituut ISEDET in Buenos Aires werken samen. Een project van eerstgenoemde instantie, de Göttinger Predigten, is met ingang van nu ook in het voor het Spaanse taalgebied toegankelijk. De tekst van de komende zondag wordt door verschillende theologen en predikanten van commentaar voorzien, waarbij wordt uitgegaan van het bekende Driejaarlijks Oecumenisch Rooster, dat zowel in Europa als Amerika op ruime schaal wordt gebruikt. Theologen en predikanten van SEUT en ISEDET werken daar nu aan mee.
Komt het zien op www.online-predigten.de


De oecumene staat in Spanje op een laag pitje. Helaas ook onder de Protestanten.


Córdoba. Het gerechtsgebouw staat centraal in een film die men hier volgend jaar wil opnemen onder de titel: De geheime Archieven van de Inquisitie. Maar ook in
Madrid, Ciudad Real, Segovia, Cuenca en Talamanca del Jarama worden opnamen gemaakt. 

Mei 2004. De regering wil de vrijheid van Godsdienst combineren met zekerheid voor de burger - dat betekent dat men preken wil gaan beluisteren, zodat men kan ingrijpen als het ergens fundamenteel tegen de grondwet in zou gaan. Een enge ontwikkeling! 

Een andere nieuwigheid is dat voor het eerst sinds de dalende lijn de RKK weer iets meer geld binnen heeft gekregen via het beruchte hokje dat men kan aankruisen op het aangiftebiljet. 105,9 miljoen euro, 10 miljoen meer dan het jaar er voor. Niet omdat er méér mensen dat vakje aankruisten, want de verhouding is 34,4 voor de kerk en 44,4 % voor sociale doelen, die daarmee 115,2 miljoen euro bijeen kregen, maar kennelijk zitten de rijken aan de RKK kant. Geen echte verrassing!

16-5-2004. De directeur Religieuze Zaken: D. Alberto de la Heras, die een positieve opstelling had naar de Protestanten toe, gaat met pensioen en wordt opgevolgd door mevrouw Mercedes Rico Carabino. Laten we hopen en bidden dat ze vredelievender zal blijken dan haar naam.

Maart 2004 Een op de vijf kinderen in Spanje wordt tegenwoordig buiten het huwelijk geboren. De secularisering van de maatschappij gaat met reuzenschreden!

Januari 2004: Op Cuba waren al weinig mensen in staat om als particulier e-mail te gebruiken. Vaak waren dat mensen met familieleden in het buitenland, die hen financieel ondersteunden. Sinds januari zijn hun accounts afgesloten óp technische gronden'... Er zijn kerken die kunnen e-mailen, maar hoe lang nog? Een bewering in Amerika dat de Cubaanse Raad van Kerken onder de censuur van de regering zou opereren, wordt met klem en hartstocht aangevochten door de gelovigen.

25-6-2203 tot 2-7-2003 was er in Trondheim (Noorwegen) een algemene conferentie over de invloed van al onze daden op het milieu. Ook werd een nieuw bestuur gekozen. De vertegenwoordiger voor de Iberische kerken is daarin D. Carlos López Lozano, de bisschop van de I.E.R.E.

Wereldwijd kan het een ongezonde zaak zijn om Christen te wezen. Uit China horen we regelmatig van moord en doodslag door de politie, in Saudi Arabia staat op het bidden tot Jezus Christus de doodstraf, in october kreeg een Indiër, die in Saudi Arabia werkt, een straf van ‘slechts’  300 stokslagen en 10 maanden gevangenis, nadat er veel druk op de regering was uitgeoefend om het vonnis te verzachten. Overigens kan India er ook iets van: in Bihar werd een predikant met vrouw en kind door een menigte, die een aantal jaren geleden een Australische predikant verbrandde, mishandeld en aan een boom vastgemaakt, met de belofte dat ze zouden worden gedood, tenzij iemand een gigantische losprijs zou betalen. Maar ook een groep Indiase jongeren die wilden evangeliseren werd aangevallen, evenals een paar predikanten, waarvan er een nog op onbekende plaats gevangen zit, en de ander 40 km heeft gerend om het vege lijf te redden. Mexico heeft nog steeds grote problemen met Protestanten, en ook in Zuid Amerika is veel ellende. In Afghanistan zijn sinds juni alleen al 5 Protestanten gedood, en zo kunnen we helaas doorgaan. Christen zijn is geen zaak zonder risico’s!

In Memoriam.
Ons werd door hun zoon bericht dat de heer J. Roelofs en mevrouw J.M. Roelofs – van der Vlis zijn overleden, respectievelijk op 23-6-2003 en 29-4-2004 Het adres: Jodichemdreef 28  3984 JT Odijk zal velen van U bekend voorkomen, want mijnheer Roelofs was jarenlang administrator van toen nog de Vereniging Het Evangelie in Spanje. We zijn hem en zijn lieve vrouw, die hem altijd stimuleerde, veel dank verschuldigd, en wij gedenken hen in liefde.

Gedicht Nadie fue ayer,                           Niemand ging er gister, ni va hoy,                                   niemand gaat vandaag, ni irá mañana                              niemand gaat er morgen hacia Dios                                  richting God por este mismo camino                 langs de zelfde weg que yo voy.                                  die ik nu ga. Para cada hombre guarda             Voor iedereen bewaart de zon un rayo nuevo de luz el sol...        een nieuwe lichtstraal … y un camino virgen                      een onbetreden pad Dios.                                          schenkt God.

(León Felipe 1884-1968 – Versos y oraciones del caminante I)
(Verzen en gebeden van één die onderweg is.)